Politiek. Meer en meer wordt er op de man gespeeld en niet op de bal. Mark Rutte doet dit afgelopen weekend nog in een mengeling van conference en spot. En als er een karikatuur wordt geschetst van politieke opponenten hoeft dat niet eens zo erg te zijn. Sterker nog: dit zegt meer over het onvermogen van degene die vindt dat ie klappen moet uitdelen. Kennelijk is de ander op inhoud niet te pakken.
Anders is het als de inhoud wel een rol speelt bij het op de man spelen. Een politicus die quasi-serieus telkens een veel te grote broek aantrekt bij beleidsinhoudelijke vraagstukken en anderen beoordeelt op hun gedrag maar nooit in de spiegel durft te kijken is natuurlijk voer voor criticasters. En politici die zelf regelmatig op de man spelen en uitdelen en het ook nog goed doen in de peilingen, zoals Wilders maar ook Simons, krijgen logisch persoonlijk klappen terug.
Ook lokaal en regionaal worden wel sneren uitgedeeld. De “bioscoopbon” van Chris Moorman deed mij denken aan de eeuwen geleden al ver van de burger afstaande Marie-Antoinette (“dan eten ze toch cake”); ook Kees Thies kan in zijn column van vandaag niet nalaten Chris een terechte uppercut te geven.
De inhoud voorop. Altijd wat mij betreft. Het gaat om de zorgen en problemen (en bijbehorende oplossingen en ideeën) van inwoners en ondernemers. Voor mij die uit Papendrecht. Daarvoor ben ik in de raad gekozen. En niet om politieke spelletjes te spelen of om politieke tegenstanders onderuit te halen. Maar toegegeven: als een politicus – of nog erger een bestuurder – fout op fout stapelt of weinig daadkrachtig opereert wordt het toch tijd het functioneren van de man of vrouw ter discussie te stellen. Dan lijkt het immers aan de politieke of bestuurlijke kwaliteiten van die persoon te liggen dat zaken niet worden benoemd of opgepakt. Ook ik speel dan – eerlijk is eerlijk – op de man, maar dan wel om de bal weer de goede kant op te laten rollen.
Op de man af gevraagd constateer ik dat, nu we ruim over de helft van de raadsperiode zijn, vele lokale en regionale politici en bestuurders niet meer thuisgeven. Ze lopen de kantjes eraf. Doen hun beloften geen gestand. En lijken zich meer druk te maken om de komende landelijke verkiezingen en hun fotomomentjes, dan om de plaatselijke of regionale kwesties. En daarmee lopen ze het levensgrote risico dat ze bij gebrek aan inhoud of door hun draaikontgedrag de komende tijd hard op de man worden aangepakt. Zonder handschoenen.
Het kan ook anders 
Beste Arno Dank voor het mooie bericht.
Arno dank voor deze woorden en aandacht. Het blijft jammer als het menselijk aspect onderbelicht blijft als het gaat om de minder bedeelden in onze samenleving.