Kiespijn

Afgelopen dagen buitelen ze weer over elkaar heen. Politici en bestuurders die ons bezweren hoe het niet moet. En uiteraard de oplossingen erbij hoe zij de zaken anders willen aanpakken. Verkiezingstijd… Deze keer met veel kiespijn.

Want geloofwaardig is het natuurlijk allemaal niet. Samsom en Asscher die, beiden medeverantwoordelijk voor het beleid de afgelopen jaren, nu het gezicht van de vernieuwing moeten gaan zijn. En Rutte die waarschuwt voor het uiteenvallen van de Europese Unie “als niet serieus wordt geluisterd naar de zorgen van de burgers in de lidstaten”; minder geloofwaardig uit de mond van de man die de uitslag van het Oekraïne-referendum niet uitvoert.

In dezelfde week als het voor insprekers frustrerende debat over de Kerkbuurt-Oost (zie ook mijn eerdere blog “Benul“) weet burgemeester en portefeuillehouder communicatie Bram van Hemmen in het VNG-magazine van deze week te betogen dat je naast de inwoner moet staan en dezelfde taal moet spreken.

Voor vele politici, bestuurders en ambtenaren is er nog een lange weg te gaan. Vertrouwen van inwoners en ondernemers herstelt zich niet zo gemakkelijk. Is een keuze op dezelfde mensen die verantwoordelijk zijn voor het beleid van de afgelopen jaren wel zo logisch als verandering wordt gezocht? Is het zo logisch om de noodzakelijke toenaderende toon naar burgers te horen van bestuurders en politici die daar in een recent debat toch echt minder boodschap aan hebben? Mijn antwoord zou toch ontkennend zijn en net als velen zoek ik dus naar nieuwe rolmodellen.

Gesproken over het veelbesproken Oekraïne-referendum. Eerst was er Jan Roos, die als lijsttrekker van VNL naar voren is geschoven. Daarna de beurt aan Thierry- “politiek is niks voor mij”-Baudet die met zijn Forum voor Democratie meedoet aan de verkiezingen. En dan nu ook namens GeenPeil columnist Jan Dijkgraaf. De vraag is of dit versnipperd geluid op referendum-rechts wel zo gewenst is. Voor de kiezer wordt het allemaal niet gemakkelijker en geloofwaardiger, zoveel keuzes. Je zou er “kiespijn” van kunnen krijgen.

Eén ding is wel zeker. De kies-pijn die kiezers de komende verkiezingsronde de zittende politieke klasse kunnen doen is nog nooit zo groot geweest. Hele volksstammen van plûcheklevers maken zich, ook na de verkiezingswinst van Trump in de VS, met recht grote zorgen. Ondertussen maakt de rest van democratie-minnend Nederland zich weer zorgen om de (on)mogelijkheid ten aanzien van het formatieproces in een zo versnipperd politiek landschap. Het zou mij niks verbazen als we eind 2017 of begin 2018 alweer opnieuw naar de stembus mogen. Het zal zeker de verkiezingen van de gemeenteraad in 2018 overschaduwen. De kiespijn gaat immers pas weg als we ook daadwerkelijk de oorzaak ervan willen en kunnen wegnemen…